Door: Marja van Beek
Daar, ja daar gebeurde het in 2010 toen we wegreden bij een markt in Alassio en de auto – met een compleet ronkende en bonkende motor – ons nog net tot aan de voordeur van ons huis kon brengen! Volledig onverantwoord dat zeker. Het klamme zweet op het voorhoofd. ME en ik keken elkaar vertwijfeld aan….
Daar stonden we dan aan de “Riviëra dei Fiori” zonder vervoer! Uiteindelijk, vijf dagen later, hebben we in Monaco een huurauto op kunnen halen, want de Saab werd opgehaald en op transport naar Nederland gezet. De reis naar Monaco deden we per trein. Het werd een superdag, met een uitgebreide lunch in San Remo en een verkoelend glas witte wijn in de haven van Monaco, waar we ons verlekkerden aan de exorbitante drijvende villa’s van de upperclass.
En ondanks het feit dat we hier nu al twee keer zware autopech hebben gehad, waardoor we met een veel te kleine vervangende auto verder moesten gaan, volgestouwd tot aan de nok met alle bagage die we normaal ruimtelijk geordend uitstekend kunnen inpakken, blijft Italië één van onze meest geliefde vakantielanden.
In datzelfde Ligurië sprak ik Nicholas Hartley enkele maanden geleden. Hij en zijn vrouw Marja zijn de trotse bezitters van het prachtige huis “Villa-Dolceacqua”. Gelegen in het kleine dorpje Dolceacqua, hier in de Bloemenprovincie.
A house with a view
Nicholas is een hartstochtelijk food&wine liefhebber en een wijnprofessional met veel parate ‘wijnen-kennis’! Hij is in staat ongelooflijke creaties op tafel te toveren, met altijd weer een verbluffende wijn. Ook nog eens geen onverdienstelijk kok en hier spreek ik uit ervaring omdat ik met een select gezelschap bij hem aan de dinertafel mocht plaats nemen.
Ik ben best geïntrigeerd dat zo’n man voor de Bloemenriviëra heeft gekozen om daar een deel van het jaar door te brengen. Hoe bijzonder mooi ik het daar ook vind, maar toch zou ik hem ook zo in de Provence kunnen plaatsen, of ja, waarom niet ergens in de Bourgogne.
Toch, als je het huis tussen de olijfbomen ziet liggen, dan begrijp je waarom de familie voor dit plekje heeft gekozen. Je voelt je hier onmiddellijk thuis! In de warmte van de harten van de Italianen gesloten. Heel echt, heel eerlijk, heel authentiek! Hier geen rijen toeristen zoals in het centrum van Beaune die allemaal het Hospice moeten zien. Maar ook niet de toch wel uitgestrekte eenzaamheid die een huis in de Provence soms met zich meebrengt, als je daar in de middle of nowhere vakantie viert met als hoogtepunt en enige punt in nabije omgeving een tennisbaan en een zwembad! In je eigen onmetelijke tuin.
Hier is het anders, sta je op één van de terrassen van de villa dan kijk je uit over het dorpje! Over de zee. Dat geeft toch een gevoel van saamhorigheid. Je hoort bij dit dorp.
Het huis heeft meerdere terrassen, een woonkamer en het heeft de grote keuken als centraal punt. (Hier staat een open Benjamin Franklin, die het huis in de herfst heerlijk warm houdt.) Verder is het huis van alle moderne gemakken voorzien zoals vloerverwarming, waterboilers, zonnepanelen en een grote lokaal gemaakte eettafel. De hangplek voor alle vinofielen en levensgenieters. Natuurlijk een groot fornuis met een Boretti oven.
Met drie slaapkamers en een goed geoutilleerde badkamer kan men hier zo’n acht gasten ontvangen. Sinds kort is er buiten een zwembad aangelegd! Kortom, alles voor elkaar!
Op die keuken, met die prachtige tafel uit één stuk, daar kom ik graag nog even op terug, want hier ligt het hart van Nicholas natuurlijk verborgen. Hier wordt het eten gemaakt, de gezelligheid gebakken, de wijnen gedronken.
Wat voor wijn drinken ze zelf trouwens? Heel makkelijk, er geldt hier maar één wet en dat is: altijd alles lokaal! Niet alleen de wijnen, maar het wild uit de bossen, de vis uit de zee, het meel voor de pasta, het brood bij de bakker!
En zo vullen de druiven uit deze streek de glazen. Getransformeerde onbekende rassen verworden tot frisse, prikkelende dranken. Ik noem bijvoorbeeld de Rossese di Dolceacqua, uit de streek rond Ventimiglia en de ormeasca, een afstammeling uit het geslacht van Piemontese druiven de dolcetto. Ik weet van de witte wijn, zelfs gerijpt op kleine eikenhouten vaatjes zoals de wijn van de pigato. Ik noem de Vermentino.
Maar de grootste wijnschat hier is eigenlijk de Sciacchetrà! Een eens grootse wijn die nu langzaam aan vergeten dreigt te worden! Hier in de Cinque Terre, het kleine wijnbouwgebied van Ligurië.